آنگاه که غرور کسی را له می کنی، آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی، آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی، آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ، آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی، آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ، می خواهم بدانم،دستانت را بسوی کدام آسمان دراز می کنی تا برای خوشبختی خودت دعا کنی؟ بسوی کدام قبله نماز می گذاری که دیگران نگذارده اند؟

امام صادق عليه السلام در این زمینه فرمودند: 

"قالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ لِيَأْذَنْ بِحَرْبٍ مِنّي مَنْ آذي عَبْدِيَ الْمُؤْمِنَ وَ لَْيأْمَنْ غَضَبي مَنْ اَكْرَمَ عَبْدِيَ الْمُؤْمِنَ؛(1) «خداوند عزيز و جليل مي فرمايد: كسي كه بنده مؤمن مرا اذيت كند، با من اعلان جنگ كرده و كسي كه بنده مؤمن مرا تكريم كند، از خشم و غضب من خود را در امان بداند. »

لذا باید به طور جدّ، مراقب زبان و حرکات و سکنات خود باشیم که مبادا اسباب دل شکستن کسی را فراهم آوریم و اگر چنین کاری رخ داد بعد از توبه و استغفار جدی به درگاه ربوبی، باید، عملا جبران کنیم و پیش آن شخص برویم و دلش را به دست آوریم و اگر به او دسترسی نداریم در کنار کار خیری مانند قرآن و نماز خواندن به نیت او،صدقه‌ای هم به عنوان رد مظالم به فقیر بدهیم .

1-الكافي، ج 2، ص 350، ح 1.

 تا توانی دل بدست آور که دل شکستن هنر نمی باشد

http://solukegomnami.glxblog.com/